Ben üşüyorum

Ben üşüyorum
Ben küçük sözlerden büyük sözler yaptım
Küçük duygulardan büyük
bende çok var dedim
ama benim için öyleydi de,


Ben küçük sözlerden (birbiri üstüne yığıp,kule) büyük sözler yaptım

Ben küçük duygulardan (birbiri üstüne yığıp, katmanlayıp) büyük duygular yaptım

bende çok var dedim (düşten koyasını yaptım, oynadım, ısıtıp sıcaklaştırdım, erittim, yoğunlaştırdım, uçurup bulutlaştırıp yağdırıp geri topladım, bitirmedim)

ben ruhum üşüyor üşüyorum
ben bunları yapmadım belki ve öylesine yaptım dedim ne farkeder
üşümüyorum belki ama hissedişime en yakın kelime bu, üşür gibiyim
üzgünlük desem bunu adı olmayacak ve eksik olacak, kırgınlık desem ondanda var ama tuz dağı değil bi kaç tutam içinde ondan, özlem desem belki en çok ondan ama o suyu belki ve içindeki özüt başka, arayış gibi bi şey, sevgi desem o ne bilmiyorum sadece adı var kimse bana bu sevgi diyemez bu  saatten sonra ondan başka bi şey kalmadan ve ben görmeden, bir dost bulamadım gün akşam oldu gibi bi şey desem öylede değil, bu bi çeşit yalnızlık gibi ama yalnız olmasanda bitmeyecek bi şey bu, bu bi ruh ayazı sanki ama tüm olana tüm ağır duygu ve hislere ve hatta bi bakış açısıyla zorluğuna rağmen iyi ve değerli hissediliyor, anlaşılamamak desem ona içsel cevabım hemen yapışıyor ve yetişiyor sen kendini anlamıyorsun, ya da sen kendini anlıyor musun buraya bakmalısın, anlatamamak desem anlatılabilir ama anlaşılabilirlik ölçmeden anlatılabilirlik kendine sadece
Bu çoklu bi yalnızlık bu bi çoğul yalnızlık
yıldızlar gibi yapışamazsın kendine uzaktan bakar seyreder ve dönersin (tabi gerçek bu değil ama bu temsilde öyle)
ben, üşüyen bi yalnızlık, evsiz bi düş ve yine ben;
(ama umut olmalı sonunda ve coşkunluk,)
(gülümsemeler)